donderdag 14 juli 2011

Onzichtbare realiteit biedt helpende hand









Toen Nisse mij vertelde dat het om de tuin van Nel ging, kreeg ik een onbedwingbare drang om haar weer eens op te zoeken. Nel is een hartelijk mens met het hart op de tong. Op haar gezellige terras, onder een heerlijk kopje koffie en haar zelfgebakken taart, snijd ik maar direct het probleem van het Zevenblad aan zonder ook maar één woord over Nisse. 'Het is heel gek', zegt Nel, 'sinds een tijdje heb ik het gevoel dat ik niet alleen ben in de tuin. Dat ik wordt gadegeslagen door een onzichtbare realiteit. Sinds ik dat Zevenblad helemaal in de hand heb, en ik niet voortdurend meer op mijn knieën hoef te liggen om het in toom te houden, loop ik te fluisteren tegen die onzichtbare helper. Ik fluister, want ik vind het ontzettend lullig om hardop in mijn tuin tegen niets te praten, snap je. Ha, ha, mijn leeftijd gaat een woordje meespreken, moet ik mee oppassen', zegt ze lachend. 'Ik loop gewoon dankbaar te zijn dat ik niet rigoureus heb lopen spuiten. Het leek een onzichtbare hand die me dat belette. Ben dubbel dankbaar en verwonderd dat het Zevenblad niet sterft, maar steeds minder blaadjes krijgt zonder dat ik op mijn knieën lig om ze te plukken. Nou ja, zo af en toe om er een heerlijke maaltijd van te maken. Mijn tuin is momenteel heerlijk opgeknapt en heeft veel mooie bloemen. Ze wijst op heel bijzondere akeleien in de kleur geel. Ik schaam me ook niet meer dat ik tegen iets, of noem het 'niets' loopt te praten. Doordat ik me er voor openstelde is mijn Zevenblad probleem opgelost.' Weleens van kaboutertjes gehoord?' vraag ik langs mijn neus weg. Nel werkt net vakkundig een stuk appeltaart naar binnen en mompelt: 'Je zou er waarachtig in gaan geloven...'


Posted by Picasa

1 opmerking:

  1. Lijkt me inderdaad leuk,zo'n kabouter in je tuin...weer heel mooi geschreven,Marja.

    Groetjes Ans

    BeantwoordenVerwijderen