zondag 26 juni 2011

Goedmakertje

Nisse zou de ideale echtgenoot zijn waar het gaat om een goedmakertje na onenigheid. Hij kookt en slooft zich enorm voor mij uit. Niet veel later ligt het Zevenblad in de pan. 'Je kunt het als spinazie eten met een lekker sausje, maar roerbakken is eigenlijk nog wat gezonder,' zegt hij terwijl hij het zevenblad zonder stengels, gewassen en gesneden aan een gefruit uitje toevoegt. Ik reik hem op zijn verzoek de appelblokjes, kerrie, peper en zout aan. Terwijl ik nog in de keuken sta, is hij plotseling weer verdwenen. Wanneer ik net sta te overdenken dat dit weglopen zonder iets te zeggen toch binnenkort maar eens een onderwerp van gesprek moet zijn, staat hij weer voor mijn neus. Hij duwt mij een klein boeketje in mijn handen. 'Goedmakertje', mompelt hij een beetje binnenmonds. Omdat ik altijd alleen van de natuur geniet zonder ooit maar één naam van een plant te onthouden, stel ik gewoon voor mezelf vast dat het 'vergeet-mijn-nietjes' zijn. Terwijl hij boven op de eettafel klimt en druk is met het dekken van de tafel, knuffel ik hem even vlug ergens onder die rooie puntmuts, wat hij geloof ik niet echt lekker vindt. Eenmaal aan tafel zeg ik, genietend van een heerlijke roerbak Zevenblad met pasta. 'Vertel over dat geheim', ik kijk hem stiknieuwsgierig aan. Hij blijft eindeloos kauwen. Tsjonge! Dan niet. Ik doe een beetje beledigd. Hij slikt en nog eens...phoe en nog eens. En jawel hoor, hij gaat er eens goed voor zitten. 'Een polder verder woont een vrouw waar ik toevallig van hoorde dat ze iets heel verschrikkelijks van plan was om het zevenblad in haar tuin uit te roeien. In haar woede om het omzeep te helpen, had ze al aan zwart landbouwplastic gedacht, maar kreeg uiteindelijk een nog zwartere gedachte: gif! Ik ontplofte bijna toen ik het hoorde. Hoe kan iemand die van zijn tuin houdt nu met gif te werk gaan. Alles raakt uit balans, sporenelementen verdwijnen waardoor de grond steeds armer wordt. Dat kan toch helemaal niet. Wat dacht je van al die micro-organismen die dan afsterven?' Hij legt zijn vork neer en heft zijn armen dramatisch in de lucht. Ik ben de hele zomer daar gebleven en heb telkens onmogelijk gemaakt dat ze gif zou spuiten.' Hij rommelt in de zak van zijn broek en haalt er een sleutel uit. 'Van de gifkast,' gniffelt hij tevreden. 'gewoon achter slot en grendel. Sleutel zoek! Ik had een ander plan om haar gedachte over zevenblad op een humane manier te leiden. Maar daar had ik tijd voor nodig. Ik had daar gewoon het hele seizoen voor nodig, snap je?' Hij vergoeilijkt daarmee zijn afwezigheid. 'Het zevenblad heb ik aan een uitputtingsslag onderworpen. Ik begon om tijdens de bloei de bloemen er uit te halen. Later liet ik stiekem een recept achter op de keukentafel en jawel dat was de eerste aanzet voor haar om tot het plukken van zevenblad over te gaan. Voor de plant was het een ware uitputtingsslag om nog nieuw blad te vormen. Ik heb gewerkt, gewerkt...' roept hij, 'want ze heeft een enorme tuin. Toen ik helemaal was afgedraaid hoorde ik haar tegen een vriendin zeggen: 'Het lijkt wel of er kaboutertjes aan het werk zijn. Het is niet normaal. Er is dit jaar toch iets raars aan de hand met dat rottige onkruid.' Hij schuift zijn bordje naar achteren en gaapt. 'Vind je het heel erg wanneer ik vanavond vroeg naar bed ga? Ik zal je morgen vertellen hoe het daar verder is gegaan.' Hoe heet die vrouw', vraag ik, een beetje teleurgesteld dat er nog geen eind aan het verhaal zit. 'Nel,' zegt hij, 'Nel!' En hij noemt het adres. 'Joh, die ken ik', roep ik verheugd uit, want de wereld in de Hoeksche Waard is klein. 'Nou, dan weet je wat voor vlees ik in de kuip had,' mompelt hij gapend. Niet veel later ligt hij in de kleine bedstede in zijn huisje op mijn boekenplank. Ik moet lachen om het koddige gezicht. Als een opgerolde foetus ligt hij achter de dikke kont van Hildegonde die beschermend, en blij dat haar ventje weer thuis is, haar arm om hem heen heeft geslagen.

zondag 19 juni 2011

Het geheim van Zevenblad



We zijn het niet altijd eens. Nisse en ik hebben een uiteenlopende gedachte over wat we wel op de blog en wat we niet moeten publiceren. Zoals jullie kunnen zien, heb ik een poos lang geen post op deze blog gezet. Dat komt zo. Op een goede dag, of noem het een slechte, was ik Nisse kwijt. Hij was niet in mijn tuin en ook niet in zijn huisje op mijn boekenplank. Had hij mij en zijn vrouwtje Hildegom zonder afscheid te nemen voorgoed verlaten? Na maanden spoorloos tezijn geweest, leek het er wel op. Eigenlijk had ik me er al min of meer bij neergelegd tot hij plotseling weer voor me stond. Notabene midden tussen het Zevenblad dat bijna niemand leuk vindt in z'n tuin, maar ik juist waardeer als bodembedekker. Hij heeft zijn gereedschap bij zich en kijkt wat schuldbewust toen ik razend tegen hem uitviel. Uiteraard voortkomend uit een zekere ongerustheid. Hij slikt even en zegt een beetje te ferm voor zijn lengte: 'Als je klaar ben dan wil ik graag verantwoording afleggen. Het laatste jaar ben ik bij iemand geweest die me nodig had om het geheim van het Zevenblad te doorgronden.' Mijn mond valt open. 'En...gelukt?'vraag ik toch nog steeds enigszins verbolgen. 'Nou, en of,' antwoordt hij en begint wat blaadjes te rooien van mijn Zevenblad. 'Het wordt ook wel Hanepoot genoemd', zegt hij langs zijn neus weg. Ik volg zonder woorden zijn gedragingen. Niet veel later gebiedt hij me de hele berg Zevenblad mee naar binnen te nemen. 'Vanavond eten we een roerbakschotel van Zevenblad. Ik kook. Tijdens het eten zal ik je het geheim er van en van mijn reis van afgelopen jaar uit de doeken doen,' belooft hij, terwijl hij zijn gereedschap naast het mijne in de schuur zet. Het voelt weer heel vertrouwd. Om eerlijk te zijn barst ik van de nieuwsgierigheid, maar val liever neer dan dat ik dat toegeef. Kijk uit naar de volgende post, want als het even wil, stemt hij toe dat ik het geheim met jullie deel. Je weet het namelijk maar nooit met die kleine drol!

Posted by Picasa